در متن قبلی به ساختار شیمیایی آجرهای عایق و شیوه تولید آن پرداختیم. در حالت کلی، خواص مکانیکی آجرها با توجه به نحوه تولید آن متفاوت است. روش های تولید آجرهای عایق عبارتند از :

1- روش تولید با پرس

2- روش تولید دوغابی

3- روش اکسترودری

بهترین کیفیت آجر عایق متعلق به روش تولید دوغابی می باشد. در این روش میزان دانسیته آجر بسیار کم بوده و به همان نسبت کیفیت عایقی آجر (هدایت حرارتی) مطلوب می باشد ولی استحکام آجر نیز پایین می باشد. روش دوم اکسترودری می باشد که مواد اولیه داخل اکسترودر ریخته و از انتهای اکسترودر بیرون آمده و پس از خشک شدن بر اساس ابعاد مورد نیاز برش خورده و سپس پخت انجام می گردد.

ابعاد آجرهای عایق دارای چندین استاندارد می باشد که معروفترین آنها ابعاد 64×114×230 میلیمتر معروف به NF1 و 76×124×250 معروف به NF2 می باشند. البته استاندارد NF1 را در ابعاد 76×114×230 نیز تولید می نمایند. لازم به توضیح است که استانداردهای دیگری برای ابعاد آجرها موجود می باشد.

رنج دمایی آجرهای عایق را به کلاسه های دمایی مختلفی تقسیم بندی نموده اند که عبارتند از :

گرید دمایی 1260 درجه سانتی گراد یا GM23 

گرید دمایی 1350 درجه سانتی گراد یا GM25 

گرید دمایی 1430 درجه سانتی گراد یا GM26  

گرید دمایی 1540 درجه سانتی گراد یا GM28 

گرید دمایی 1650 درجه سانتی گراد یا GM30

گرید دمایی 1760 درجه سانتی گراد یا GM32

اخیرا گرید GM34 نیز به استانداردهای دمایی آجر عایق افزوده شده است.

آخرین موضوع قابل ذکر درخصوص آجرهای عایق میزان عناصر تشکیل دهنده آنها می باشد که مربوط به میزان اکسید آلومینیوم (Al2O3) و اکسید سیلیس (SiO2) می باشد.

هر چه رنج دمایی آجر عایق بالاتر باشد به همان میزان رنج اکسید آلومینیوم در آجر بیشتر می باشد و به همان نسبت دانسیته آجر افزایش خواهد یافت.

میزان اکسید آلومینا در آجرهای گرید دمایی 1260 درجه سانتی گراد حدود 30 تا 35 درصد ، در آجرهای 1350 درجه سانتی گراد حدود 38 تا 40 درصد ، در آجرهای 1430 درجه سانتی گراد حدود 52 تا 55 درصد و در آجرهای 1540 درجه سانتی گراد حدود 65 الی 68 درصد می باشد که البته متناسب با شرکت تولید کننده آجر این میزان متفاوت و متغییر می باشد. 

از دیگر نکات مورد توجه در انتخاب یک آجر عایق ، میزان اکسید آهن موجود می باشد که برای یک آجر خوب می بایست زیر نیم درصد باشد و گاهاً تا سقف یک درصد قابل اغماض و چشم پوشی می باشد.

آخرین نکته در انتخاب یک آجر عایق ، میزان تحمل شوک پذیری آجر می باشد. استاندارد DIN 51068-1 نحوه تست شوک پذیری آجر عایق را معرفی نموده است.البته این آزمایش بسیار دشوار و زمان بر می باشد. ساده ترین روش تست شوک پذیری یک آجر عایق خوب این است که بتواند حداقل 20 بار در دمای 950 درجه سانتی گراد قرار گیرد و در همان دما آجر بیرون آورده شود و دوباره پس از 15 دقیقه داخل دمای 950 درجه سانتی گراد قرار گیرد. چنانچه یک آجر بتواند حداقل 20 بار این آزمایش را بدون ترک و شکستن پشت سر بگذارد به یقین از لحاظ مقاومت به شوک حرارتی یک آجر مطلوب می باشد.