اصولاً آجرهای عایق سبک دارای تخلخل واقعی بیش از 45 درصد و دمای کاربردی بیش از 800 درجه سانتی گراد می باشند. بر اساس استانداردهای ASTM C 155-70 و یا DIN EN 1094 ، دمایی که در آن انقباض ماده پس از 24 ساعت از 2% بیشتر نباشد را بعنوان دمای کاربرد آجر معرفی می نمایند.

از لحاظ ساختار شیمیایی می توان آجرهای عایق سبک را به چهار گروه اصلی طبقه بندی نمود که عبارتند از :

1- آجرهای سبک سیلیکاتی

2- آجرهای سبک آلومینوسیلیکاتی

3- آجرهای سبک زیرکونیایی

4- آجرهای سبک کوراندومی

شایان ذکر است که گروه آجرهای آلومینو سیلیکاتی که شامل آجرهای شاموتی و مولایتی می باشند ، متداول ترین گروه از آجرهای عایق سبک را تشکیل می دهند.

برای تولید آجرهای عایق سبک از مواد اولیه حاوی اکسید آلومینیوم (Al2O3) و اکسید سیلیس (SiO2) استفاده می گردد. اصلی ترین عناصر تامین کننده اکسید آلومینیوم عبارت است از : خاک رس ، کائولن ، شاموت ، سیلیمانیت ، آندالوزیت ، کیانیت ، مولایت ، آلومینا .

از مهمترین ویژگی های فنی یک آجر عایق سبک مطلوب می توان به مقاومت به شوک حرارتی (Thermal Shock Resistance) ، هدایت کم حرارتی (Thermal Conductivity) ، استحکام فشاری سرد (Cold Crushing Strength) ، میزان انقباض ابعادی (Shrinkage) نام برد. البته ویژگی های دیگری نظیر یکنواختی رنگ در تمام سطوح ، دقت ابعادی آجر ، گونیا بودن برش سطوح آجر ، دانسیته آجر نیز در انتخاب یک آجر عایق سبک مؤثر و تعیین کننده می باشند.

بستگی به نوع کاربرد آجر در یک کوره ، عوامل مؤثر در انتخاب متغییر می باشند. بعنوان مثال چنانچه لایه اول عایق یک کوره عملیات حرارتی با قابلیت کوئنچ از آجر عایق سبک استفاده گردد ، میزان مقاومت به شوک حرارتی بسیار مهم بوده و در صورت عدم تحمل شوک های حرارتی ناشی از باز شدن درب کوره در دماهای بالا ، آجر ترک خورده و به مرور تخریب می گردد. اما این ویژگی برای آجر عایق که در پشت لایه آجر نسوز یا الیاف سرامیکی استفاده می گردد خیلی مهم و مؤثر نمی باشد.